Powodem nadciśnienia jest insulinooporność

Czy wiesz, że insulinooporność powoduje nadciśnienie tętnicze?

Insulinooporność to zaburzenie, w którym dochodzi do nadprodukcji insuliny przez trzustkę. Komórki przez zalewającą je glukozę przestają reagować na insulinę (hormon dostarczający cząsteczki glukozy z krwi do komórek).  Poziom glukozy we krwi staje się coraz wyższy i diagnozowana jest wtedy cukrzyca typu 2. Natomiast równorzędnie występuje hiperinsulinemia, co prowadzi do większych zaburzeń w organizmie. Między innymi nadciśnienia tętniczego. Insulinooporność to początek stanu przedcukrzycowego i następnie cukrzycy. A jej przyczyną jest nadmiar węglowodanów w diecie – szczególnie glukozy.

Diagnostyka insulinooporności: LINK

Dieta w insulinooporności: LINK

Przyczyny insulinooporności: LINK

Objawy insulinooporności: LINK

Nadciśnienie tętnicze to choroba występująca w krajach rozwiniętych, co oznacza, że tryb życia, w tym dieta mają główny wpływ na jej rozwój. Wynik powyżej 140 mmHg / 90 mmHg utrzymujący się stale jest podstawą do otrzymania diagnozy nadciśnienia. Najczęściej nie daje niestety innych objawów i większość pacjentów przy wizycie patronażowej dowiaduje się o istniejącym problemie z podniesionym ciśnieniem tętniczym.

Prawie każda osoba chorująca na nadciśnienie cierpi również na insulinooporność. Oporność na insulinę powoduje wysokie ciśnienie krwi. Jak się to dzieje? Mamy 4 zależności. Pierwsza dotyczy nadmiaru aldosteronu. Insulina podnosi poziom aldosteronu, który wpływając na nerki wzmaga zatrzymywanie sodu w organizmie i równocześnie wody. Objętość krwi wzrasta i podnosi się ciśnienie tętnicze. Jest to zależność fizjologiczna i potrzebna, ale w przypadku nadmiaru insuliny dochodzi do zbyt dużego podnoszenia ciśnienia. Efektem również są obrzęki. Do tych skutków przyczynia się również dieta bogata w węglowodany, która pobudza produkcję insuliny.

Druga zależność wpływu insulinooporności na wywoływanie nadciśnienia jest zgrubienie ścian naczyń krwionośnych. Grubsze ścianki to mniejsze światło naczynia, a co za tym idzie większe ciśnienie krwi. Insulina jest hormonem anabolicznym pobudzającym komórki do wzrostu dzięki dostarczanej glukozie. Gdy komórki śródbłonka rosną, zwiększa się grubość ściany naczynia.

Naczynia krwionośne mają naturalną elastyczność. A produkcja tlenku azotu (NO) w organizmie przynosi korzyści w postaci zwiększania światła naczyń – rozprężania. Insulina pobudza syntezę NO w komórkach śródbłonka. Rozszerzanie ich zwiększa poziom ukrwienia danego miejsca. W insulinooporności proces ten jest zaburzony. Komórki nie reagują prawidłowo. Nie dochodzi do syntezy NO albo jest ona niewystarczająca. Więc mniejsza średnica naczyń prowadzi do nadciśnienia tętniczego.

Czwarty mechanizm to dyslipidemia – zaburzenie proporcji frakcji cholesterolu we krwi lub ich nadmiar. Badanie o nazwie LIPIDOGRAM określa poziom TGA (poziom triacylogliceroli), cholesterol całkowity oraz frakcja LDL i HDL. W medycynie konwencjonalnej przyjęto, że nadmiar cholesterolu LDL prowadzi do chorób sercowo-naczyniowych. Ale uściślając, to tylko jedna z jego frakcji tzw. beta związana jest z patologią. Frakcja alfa będąca grubszą i puszystą cząsteczką nie jest zagrożeniem. Problem w tym, że przy wykonywaniu lipidogramu nie rozdziela się wyniku na obie frakcje cholesterolu LDL i jego podniesiony wynik może, ale nie musi wskazywać na wyższe ryzyko chorób serca. Frakcja beta jest podatna na utlenianie. Proces ten wywoływany jest przez nadmiar wolnych rodników. Insulinooporność to przewlekły stan zapalny, gdzie liczba wolnych rodników jest stale wysoka. Jednocześnie jest to stan, w którym w nadmiarze dochodzi do produkcji frakcji beta cholesterolu LDL.